افسانه 1900 (The Legend of 1900) که نام اصلی آن به ایتالیایی La Leggenda del Pianista sull'Oceano است، فیلمی به کارگردانی جوزپه تورناتوره می‌باشد که در سال 1998 با بازیگری تیم راث ساخته شد. این فیلم بر پایه نمایشنامه تک‌گویی نووچنتو اثر الساندرو باریکو ساخته شده‌است.

نقد و بررسی فیلم افسانه 1900 1998

خطر اسپویل داستان

 می‌خواهم بگویم اگر این فیلم را ندیده‌اید، یک اثر بزرگ را از دست داده‌اید. آن را باید دید، برای احترام به اصالت و شرافت پیانو، برای ایمان به همه‌ی معصومیت روح انسان و باور آوردن به این‌که زندگی خیلی خیلی عظیم است!
همیشه از شاهکار نوشتن، دشوار می‌نماید. این‌که حق مطلب را ادا نکنی و به روح اثر بی‌احترامی کنی و تمام دریچه‌ها را بر خواننده‌ای که می‌خواهد درباره‌ی آن اثر بیش‌تر بداند نگشایی… اما این جسارت را به خرج می‌دهم، به‌خاطر روح و شرافت هنر موسیقی کلاسیک و جاز، برای گرامی داشتن نفس افسانه‌ها، باید از این فیلم نوشت، از «افسانه‌ی 1900»، اثری از جوزپه تورناتوره و محصول سال 1998
در ژانویه‌ی سال 1900، دنی (بیل نان)، کارگر سیاه پوست موتورخانه‌ی کشتی بزرگ ویرجینیا، در قسمت درجه‌ی یک کشتی، نوازادی را می‌یابد. به‌خاطر تاریخی که کودک را یافته، نامش را 1900 می‌گذارد. دنی وقتی 1900 تنها هشت سال داشت، بر اثر حادثه‌ای می‌میرد و در یک کنجکاوی کودکانه، ناگهان استعداد بی نظیر 1900 در نواختن پیانو هویدا می‌شود. وقتی 1900 بدل به مردی جوان می‌شود (تیم راث) دیگر نوازنده‌ی اصلی کشتی است، اما او با آن‌که در نوازندگی نظیری ندارد، تمایلی برای رفتن به خشکی نشان نمی‌دهد. او دوست ترومپت‌نوازی به نام ماکس (پروئیت تیلور وینس) پیدا می‌کند و حالا پس از سال‌ها، به دلیلی حیاتی ماکس باید داستان 1900 را بیان کند تا…

فیلم «افسانه‌ی 1900» نخستین فیلم جوزپه تورناتوره به زیان انگلیسی محسوب می‌شود. او پیش‌تر با فیلم دیگر خود، «سینما پارادیزو»، برای خود اعتباری جهانی خریده‌بود. این‌بار او داستانی به قلم خودش را روی پرده می‌برد. داستانی که مثل یک شعر عمیق در ذهن تماشاگر می‌نشیند. او به زیبایی راوی زندگی و درونیات یک هنرمند می‌پردازد که فلسفه‌ی خاص خود را در زندگی دارد و نحوه‌ی زندگیش بی‌مانند می‌نماید. همین ساختارشکنی‌های قهرمان داستان است که فیلم را بسیار شکوهمند می‌سازد. آن‌جا که 1900 باید برود می‌ایستد، آن‌جا که باید چیزی بگوید سکوت می‌کند و دلایلش برای تصمیماتش چنان نیست که اطرافیانش پیش از توضیح خود او بتوانند درکش کند اما بسیار معصومانه و قابل احترامند. این فیلم جوایز زیادی را برده و جزئیات دکورسازی، فیلم‌برداری و روایت داستان بسیار عالی عمل کرده‌اند.مسلماً در کنار روایت چیره‌دستانه‌ی تورناتوره، نقش اصلی را آهنگسازی بی‌نظیر «انیو موریکونه» ایفا می‌کند. این دو پیشتر هم در «سینما پارادیزو» اثری بزرگ خلق کرده‌بودند، اما اینجا، شاید تاثیر موسیقی بیشتر هم باشد. چرا که در فیلم قبلی، تورناتوره راوی روح هنر سینما بود و این‌بار از جان اصالت موسیقی می‌گوید. موسیقی به یاد ماندنی موریکونه، برای این فیلم برنده‌ی جایزه‌ی گلدن گلوب شده‌است. شخصاً دو آهنگساز را نسبت به سایر آهنگسازان موسیقی متن بیشتر می‌پسندم، موریکونه و هانس زیمر. موریکونه در این فیلم، به زیبایی در این فیلم زندگی و روحیات آدم‌ها را تبدیل به نت موسیقی می‌کند. سکانسی که 1900 آدم‌های قسمت درجه‌ی یک را نشان ماکس می‌دهد و برای هر یک قطعه‌ای می‌نوازد را به‌یاد آورید. البته، قطعه‌ی A Small Measure Of Peace هانس زیمر در فیلم «آخرین سامورایی» شرح حال کامل خود من برایم است که نت به نتش تاثیری خیلی عمیق بر من می‌گذارد.